Op de schop!
Gisteren hebben we een knoop doorgehakt: we gaan het op de tuin eens wat anders (beter?) aanpakken.
Tot nog toe is er vooral veel gras en hebben we overal in het gras vakken en vakjes met groenten en wat fruit. Beetje kneuterig misschien, maar het heeft wel wat. Hier wat aardbeien, daar wat bloemkolen, er tussen in wat aardappelen en op een ander randje de prei. Zoiets dus... Echt gezellig.
Alleen het grote nadeel dat elke week terug komt is het grasmaaien en vooral: kantjes knippen! Om al die vakken en bakken zijn kantjes, en dat zijn heel wat meters bij elkaar. Ik krijg al bijna blaren op m'n handen als ik er aan denk, zucht...
Daarnaast lopen we er steeds tegenaan dat we ruimte te kort komen voor alles wat we willen verbouwen. (Tja, sla is lekker, maar worteltjes ook, en bonen of toch maar courgette en zie daar: het probleem) En vooral nu we een paar jaar bezig zijn en alles steeds een ander plekje moet voor de wisselteelt wordt het wel een heel ingewikkelde puzzel. Hoe we ook schetsten: we kunnen de (stok)bonen niet kwijt: vooraan houden ze te veel zon tegen, opzij is er teveel schaduw en verder naar achteren hebben ze al gestaan.
Dus, zei ik gisteren ineens, we moeten het maar eens rigoureus aanpakken: aan de ene kant van het paadje al het gras er uit en een ander plekje zoeken voor het perenboompje. Dan de border met vaste planten die nu in een 'L' loopt halveren zodat er een 'I' overblijft langs het voetpad (het oog wil ook wat) en langs heel de zijkant een fruitborder. (Daar staan nu de fuchsia en de aalbes nog gebroederlijk naast elkaar, dus ook daar alle vaste planten eruit...)
Gerbrand was meteen wel voor het idee te vinden: scheelt veel ruimte, hoeft hij minder gras te maaien (en ik minder kantjes te knippen) en we kunnen veel meer kwijt in de moestuin. En, bedacht hij, dan kunnen we meteen wel een mooie platte bak maken zodat we de oogst wat kunnen vervroegen. Ideeën zat dus, en we zijn al hard aan het tekenen geslagen. Als ik m'n ogen dicht doe zie ik het al voor me: een mooie, grote moestuin met strakke paadjes van stoeptegels, keurig in een vak of 6 verdeeld voor de wisselteelt. En dan de fruitborder: een meter of 18 lang en bijna een meter breed, vol met frambozen, aalbessen, zwarte bessen, vlierbes en noem maar op! Zo snel mogelijk dus maar de schop in de grond.
En toch blijf ik het eigenlijk ook wel een beetje jammer vinden, 'k zal het toch ook wel missen die 'kneuterigheid', op m'n knieën in het lange gras aarbeien te plukken, of dat moestuintje van een paar vierkante meter waar de kool en andijvie elkaar verdringen om een paar centimer extra te kunnen groeien...
Gelukkig blijft er aan de ander kant van het paadje genoeg gras over waar Lydia kan spelen, om in het zonnetje te kunnen zitten, of om gewoon te genieten van het kantjes knippen!
Tot nog toe is er vooral veel gras en hebben we overal in het gras vakken en vakjes met groenten en wat fruit. Beetje kneuterig misschien, maar het heeft wel wat. Hier wat aardbeien, daar wat bloemkolen, er tussen in wat aardappelen en op een ander randje de prei. Zoiets dus... Echt gezellig.
Alleen het grote nadeel dat elke week terug komt is het grasmaaien en vooral: kantjes knippen! Om al die vakken en bakken zijn kantjes, en dat zijn heel wat meters bij elkaar. Ik krijg al bijna blaren op m'n handen als ik er aan denk, zucht...
Daarnaast lopen we er steeds tegenaan dat we ruimte te kort komen voor alles wat we willen verbouwen. (Tja, sla is lekker, maar worteltjes ook, en bonen of toch maar courgette en zie daar: het probleem) En vooral nu we een paar jaar bezig zijn en alles steeds een ander plekje moet voor de wisselteelt wordt het wel een heel ingewikkelde puzzel. Hoe we ook schetsten: we kunnen de (stok)bonen niet kwijt: vooraan houden ze te veel zon tegen, opzij is er teveel schaduw en verder naar achteren hebben ze al gestaan.
Dus, zei ik gisteren ineens, we moeten het maar eens rigoureus aanpakken: aan de ene kant van het paadje al het gras er uit en een ander plekje zoeken voor het perenboompje. Dan de border met vaste planten die nu in een 'L' loopt halveren zodat er een 'I' overblijft langs het voetpad (het oog wil ook wat) en langs heel de zijkant een fruitborder. (Daar staan nu de fuchsia en de aalbes nog gebroederlijk naast elkaar, dus ook daar alle vaste planten eruit...)
Gerbrand was meteen wel voor het idee te vinden: scheelt veel ruimte, hoeft hij minder gras te maaien (en ik minder kantjes te knippen) en we kunnen veel meer kwijt in de moestuin. En, bedacht hij, dan kunnen we meteen wel een mooie platte bak maken zodat we de oogst wat kunnen vervroegen. Ideeën zat dus, en we zijn al hard aan het tekenen geslagen. Als ik m'n ogen dicht doe zie ik het al voor me: een mooie, grote moestuin met strakke paadjes van stoeptegels, keurig in een vak of 6 verdeeld voor de wisselteelt. En dan de fruitborder: een meter of 18 lang en bijna een meter breed, vol met frambozen, aalbessen, zwarte bessen, vlierbes en noem maar op! Zo snel mogelijk dus maar de schop in de grond.
En toch blijf ik het eigenlijk ook wel een beetje jammer vinden, 'k zal het toch ook wel missen die 'kneuterigheid', op m'n knieën in het lange gras aarbeien te plukken, of dat moestuintje van een paar vierkante meter waar de kool en andijvie elkaar verdringen om een paar centimer extra te kunnen groeien...
.jpg)
Reacties